VARSIN, GEÇ OLSUN SEVDA!

 Biraz geç oldu, ama öğrendim!.. 
"İnsan aşktan, sevmekten vazgeçerse yaşlanırmış!.."

*

 Bu yaşıma kadar "sevmek"ten hiç vazgeçmemiştim..
Nefretimi daima buzlar üzerine kazırdım. Güneşin çıkıp eritmesini beklerdim sadece.. 
Emprestyonist bir ruh haliyle yetiştirildim, belki ondan;
Gökyüzünü, bulutları, yıldızları tuval yapar, tablolara can verirdim.. 
"Resim yapardım, ressam değildim!" 

*

Ümit Yaşar Oğuzcan’ın şiirlerini okur ve serenatlar  yapardım gencecik sevgililere.. Gözyaşlarımla o zarif, taptaze gülleri sulardım hayalimde, gerçeğimde!.. Vücuduma batan dikenlerinin acısını hissederek öperdim; nar kırmızısı taç yapraklarından..
"Şiir yazardım, şair değildim!" 

*

Melankolik erkeklerin, yaşlandıkları hissine kapıldığında aşkı, sevgiyi bırakmalarının  yanlış olduğunu anlatırlardı.. 
Gülüp geçerdim.. 
"Aşk da, sevda da ancak zamanında, gençlikte yaşanır" diye düşünürdüm..
"İnsan ne zaman yaşlanır?" diye bir soru sorma gereği hiç duymadım ki!.. 

*

İnsanın, sadece ve sadece, gönül dolusu aşkı, yüreğini heyecanlandıran sevdayı bırakınca, "yaşlandığını" çok geç fark ettim..
Yaşamdaki son anın, ölüm adı verilen veda vaktinin, "yaşlanma" ile değil, "unutma" ile geldiğini bu yaşta öğrenebildim.. 

*

"Sevmek için, hiç bir zaman geç değildir!.." değerli dost.. 

Yeter ki, UNUTMAYIN!